Król: Karol Pochmurny, lat 44.
Królowa: Anna Pochmurna, lat 40.
Byli to monarchowie mądrzy, wielce roztropni i kochani przez poddanych. Troski, przelanej na kraj i rozmaite fundacje, nie zawsze starczało dla ich jedynej córki, Aurory. Może właśnie dlatego szybko wyrosła na silną, niezależną kobietę. Tak czy owak, nie ma to dla nas większego znaczenia, bo to historia z gatunku tych, w których czarownice zamieniają niesforne księżniczki w żaby. Dziś jedynie pocałunek księcia w magiczną noc może wrócić jej dawną postać.
No i teraz tak:
- Niechętnie, lecz posłusznie, dzień ustępował miejsca swojej starszej siostrze.
- Słońce, dorodne i czerwone kryło się z wolna za horyzontem, aż zapadła ciemność.
- Kobaltowe, ciężkie niebo eksplodowało milionem gwiazd.
I jeszcze, na wszelki wypadek, delikatny wiatr rozrzucał gdzieniegdzie drobinki srebrzystego pyłu.
Mam nadzieję, że wiesz, co oznacza taki opis, bo właśnie pojawił się książę: Abelard Marzyciel. Jakie miał motywy działania, tego nie wie nawet narrator wszechwiedzący. Ja sugerowałbym analizę chemiczną pewnej substancji rozpylonej w poprzednim akapicie. Faktem jest, że na ten moment Abelard był o krok od pocałowania Aurory. Gdy tylko zbliżył do niej swe usta, stało się coś niesamowitego:
- Ty podupcony żabojebie - odezwała się zaklęta księżniczka.
Książę zakumał, a żaba pozostała żabą. I żyli długo, i chuj.
